Prof. dr hab. Roman Leppert – jest kierownikiem Zakładu Pedagogiki Ogólnej i Porównawczej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, kierownik studiów doktoranckich w zakresie pedagogiki, redaktor naczelny Przeglądu Pedagogicznego. Dotychczas był promotorem trzech prac doktorskich (ich autorkami były: Agnieszka Kleina [2011] – rozprawa wyróżniona, Justyna Spychalska-Stasiak [2014], Monika Stachowicz-Piotrowska [2015]), ponad 400 prac magisterskich (z których wiele było nagradzanych, niektóre z nich zostały opublikowane w postaci książek lub stały się podstawą artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych) oraz 99 prac licencjackich. Obecnie jest promotorem w trzech przewodach doktorskich.
Recenzował 11 rozpraw doktorskich, czterokrotnie występował w roli recenzenta w przewodach habilitacyjnych, uczestniczył w postępowaniach habilitacyjnych w roli przewodniczącego komisji, recenzenta, sekretarza komisji, członka komisji. Był redaktorem lub współredaktorem wielu prac, z których najbardziej znana to Wprowadzenie do pedagogiki. Wybór tekstów, Kraków 1996, 1998, 2001 (wspólnie z Teresą Jaworską). W latach 2010-2014 kierował dwoma projektami badawczymi promotorskimi. Obecnie Kamila Kacprzak – doktorantka przygotowująca pod kierunkiem Prof. R. Lepperta rozprawę o związkach uczuciowych nastolatków przebywa (w ramach stypendium uzyskanego w ramach konkursu Etiuda organizowanego przez NCN) w Birkbeck University w Londynie, gdzie poznaje Interpretacyjną Analizę Fenomenologiczną u twórcy tej metody badawczej Prof. Jonathana Smitha.
Członek Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN w kadencjach obejmujących lata 2007-2011 oraz 2015-2018. W obecnej kadencji przewodniczący Zespołu Pedagogiki Ogólnej afiliowanego przy KNP PAN. Ekspert Polskiej Komisji Akredytacyjnej od 2010 roku.
Pełnił wiele funkcji, m.in. prodziekana ds. studiów stacjonarnych na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UKW w Bydgoszczy (w latach 2008-2012), prorektora ds. dydaktycznych i jakości kształcenia UKW w Bydgoszczy (w latach 2012-2013).
Najbardziej ceni sobie tytuł Wykładowcy 10-lecia UKW przyznany mu w 2015 roku w plebiscycie zorganizowanym z okazji jubileuszu 10-lecia Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.
Prof. dr hab. Piotr Zwierzchowski, filmoznawca i kulturoznawca, pracuje w Katedrze Kultury Współczesnej Instytutu Filologii Polskiej i Kulturoznawstwa, jest prezesem Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami. Należy także m.in. do Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, European Network for Cinema and Media Studies oraz Association for Slavic, East European and Eurasian Studies. Jest członkiem Prezydium Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk. Był stypendystą Ministra Edukacji Narodowej, Prezydenta Miasta Bydgoszczy, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej.
Zajmuje się przede wszystkim historią kina, zwłaszcza kina polskiego lat 1944-1989, ze szczególnym uwzględnieniem kontekstów kulturowych, społecznych, politycznych i ideologicznych. Interesuje go film jako tekst kultury, zwłaszcza rekonstrukcja kontekstów decydujących o sensie filmowego przekazu. Napisał na ten tematy kilka książek, m.in.:Zapomniani bohaterowie. O bohaterach filmowych polskiego socrealizmu (2000), Piękny sen pedagoga. Literackie i filmowe portrety świata edukacji (2005), Pęknięty monolit. Konteksty polskiego kina socrealistycznego (2005), Spektakl i ideologia. Szkice o filmowych wyobrażeniach śmierci heroicznej (2006), Zezowate szczęście (2006, wyd. w języku angielskim, Munk’s „Bad Luck” 2009), Kino nowej pamięci. Obraz II wojny światowej w kinie polskim lat 60. (2013, Nagroda im. Bolesława Michałka za najlepszą filmową książkę roku); redagował i współredagował kilkanaście tomów zbiorowych, m.in. Edukacja w świecie kultury popularnej (2002), Śmierć jako norma, śmierć jako skandal (2004), Kino polskie wobec umierania i śmierci (2005), Kino polskie po roku 1989 (2007), Październik 1956 w literaturze i filmie(2010), Polskie kino popularne (2011), Kino polskie wobec II wojny światowej (2011), Polskie piśmiennictwo filmowe(2013), Kino, którego nie ma (2013), Konrad Eberhardt (2013), Polskie seriale telewizyjne (2014), Aleksander Jackiewicz (2015).
Napisz komentarz
Komentarze